2008

تقریبا ۶ ساعت تا آغاز سال نو رسمی شهری که درش زندگی میکنم باقی مونده. پارسال همین موقع‌هّا یه «قطع نامه سال نو» برا خودم نوشتم و امضا کردم که ببینم چقدر به قولهایی که به خودم میدم وفادارم. توی سه ماهه اول سال همه چیز خوب پیش رفت، ولی به مرور اونقدر تبصره و ماده به اون چهار خط قطع نامه اضافه شد که در ربع آخر سال تقریبا هر کاری ‌رو انجام میدادم جز مفاد اون قطع نامه.

سال پیش یه دوره سه هفته‌ای گذروندم که یه بخشش مربوط بود به علت رفتارها. چیز جالبی که یاد گرفتم این بود که رفتار آدم خیلی تحت تاثیر زمان و مقدار احتمال نتیجه اون رفتاره. آدم بیشتر ترجیح میده کارهایی رو انجام بده که نتایج آنی و قطعی داره تا نتایج دیر و مبهم.

ورزش کردن برای سلامت جسمی، مطالعه عمومی، خوردن غداهای کم چربی، پر ویتامین و سالم نتایج آنی و قطعی نداره. در مقابل خوردن یه غذای چرب و چیلی خوشمزه، لم دادن روی کاناپه و تماشای تلویزیون و قهوه و کیک شکلاتی لذت‌های قطعی و آنی به همراه داره.

من در نیمه دوم سالی که چند ساعتی بیشتر ازش نمونده، در زندگی شخصیم ، بیشتر دنبال نتایج آنی و قطعی بودم که از این بابت اصلا راضی نیستم. بندهای قطعنامه سال نوی قبلم نتایج آنی و قطعی قوی نداشت و نتایجشون بیشتر دیر بدست میومد و تعهدات حرفه‌ای و اجتماعیم، خستگی ناشی از کار و درگیریهای روزمره تونستند براحتی در انجامشون وقفه ایجاد کنن.

امسال دوباره میخوام همون قطعنامه رو داشته باشم و فقط یه بند بهش اضافه کنم. اون بند اینه که در عرض دو هفته روشی پیدا کنم که از نادیده گرفتن تعهداتم به خودم جلوگیری کنه. باید تمرین کنم درصدی از احساس تعهدی که نسبت به بیرون از خودم دارم رو به درونم اختصاص بدم. وگرنه در آینده حتما پشیمون میشم.

سال نوی میلادی (بین المللی) به تمام کسانی که به وبلاگم سر میزنن مبارک باشه. برای همگی سالی سرشار از سلامتی و شادی آرزو میکنم.