چیزی عوض میشود؟

باز نسیم عوض شدن میوزد. و باز خیال فرداهایی بهتر، آسمان ذهنها را فرا میگیرد.

خیال فرداهایی بهتر.

قرمز

چرا رنگ قرمز هم رنگ عشقه و هم رنگ جنگ؟

شاید برا اینه که آدم فقط برا عشقشه که میجنگه. برا بدست آوردن یا حفظ چیزی که دوست داره.

افشای نیاز

هر ابراز علاقه‌ا‌ی در اصل رفع نیاز کسیه که دوستش داریم. اگه اون دوست نیازی نداشته باشه که من بتونم رفعش کنم، هیچ جوری نمیتونم دوستیم رو بهش نشون بدم.

من باید بهش بفهمونم که به دیدنش و هم‌صحبتیش نیاز دارم، به غذایی که درست میکنه نیاز دارم، به گلی که برام میاره نیاز دارم، به قدرتش، زیباییش، آغوشش نیاز دارم.

فرقی نداره عاشق کیه. پدر و مادر، دوست، پارتنر یا فرزند. من باید بعضی نیازام رو پیششون فاش کنم. بزارم برام مفید باشن، و بهشون بفهمونم که برام مفیدن.

معشوق بی نیاز هرگز ابراز عشق عاشق رو نمیبینه.

یه بار دیگه به خودم میخوام یادآوری کنم، عشقی که ابراز نشه، بود و نبودش فرقی نداره.

تجربه

گفتم: تجربه‌های گذشتم بهم میگه.....
میپره توی حرفم که: مگه تجربه غیر از تجربه گذشته هم هست که تاکید میکنی تجربه گذشته.

اون روز جوابی نداشتم. ولی این روزا به این نتیجه رسیدم که تجربه‌ها دو دسته هستند. تجربه‌های گذشته و تجربه‌های جدید . من در تجربهّای جدید زندگی میکنم. تجربه‌های گذشته مال زمان خودشونن و گذشته‌اند. من زندگی رو در دنیای امروز تجربه میکنم. تکیه به تجربیات گذشته پر خطا، غیر سازنده و خیلی هم کسل کنندست. هر روز باید اون روز رو تجربه کرد. نباید دنیای امروز رو با دیروز اشتباه گرفت. هر لحظه شناسنامه خودش رو داره.

شکی نیست که اونچه بلدم نتیجه تجربه‌های گذشته‌ست . ولی چیزهایی که بلدم برای تجربه‌های جدید یا کهنه هستند و یا کم. تجربه‌های جدید من رو وادار به یادگیری چیزهای جدید میکنه.

تابستون امسال پر بود از تجربیات جدید که مال همون تابستون بودن. بزرگهاشون جزو خاطراتم میشن و کوچیکهاشون فراموش. پاییز هم با تمام آرامش و زیباییش داره طبیعت یکدست سبز یا سفید اینجا رو رنگارنگ میکنه. من هم دارم یه پاییز جدید رو در زندگیم تجربه میکنم. پاییزی که در اون بعد از ماه‌ها غیبت، به دنیای مجازی وبلاگستان بر گشتم. دنیایی که دلم برا اون و ادماش بینهایت تنگ شده بود. دنیایی که من، منِ ناشناس، آشنای خیلیا هستم.

باز خواهم گشت

از اواخر سپتامبر به دنیای وبلاگستان بر میگردم.

این و آن - ۶

این: تو همیشه با سوُالهای احمقانت وقت همه رو میگیری.
آن: اگه چشمت رو باز میکردی و دنیای دورتو درست می‌دیدی چنین اشتباهی نمیکردی.

این: تا حالا صد دفعه بهت گفتم که کارت رو درست انجام بده.
آن: می‌تونستی از مغزت کمک بگیری.
این: سوادش رو نداری.
آن: منطق نداری.

تا حالا این و آن خیلی شده تلاش کنن تا که به دیگری بفهمونن که احمقه، ولی حاصلش جز اوقاتی پر تنش و ایجاد دشمنی نبوده.

مدتیه صاحبم رو قانع کردم که نباید دنبال اثبات حماقتهای دیگران باشه.

بارِ اول

واقعا کدوم غذا از نظرم خوشمزه تره. چلوکباب؟ حلیم؟ کله‌پاچه؟ فسنجون؟ سبزی‌پلو ماهی؟ خورشت‌بادمجون؟ قرمه‌سبزی؟ قلیه‌ماهی؟ کشک و بادمجون؟ میرزا‌قاسمی؟ یا پیتزا؟ یا اصلا ساندویچ کالباس با چیپس و مایونز و گوجه‌فرنگی؟

من عاشق همه این غذاهام. اصلا هم نمیتونم بگم کدومشون رو بیشتر دوست دارم. ولی وقتی هر‌کدومشون رو میخورم، هیچ لقمه‌ای مزه لقمه اول رو نداره! بعدش وقتی دهنم مزه اون غذا رو به خودش گرفت و بهش عادت کرد.................

ای‌کاش،

ای‌کاش میشد لذت بار اول‌ رو جاودانه کرد.

لذت بار اول از چیزایی که دوستشون دارم.

اینجا اونجا نیست

اصلا حس و حالش نیست.

شاید برا این برفاست که هنوز با لجاجت همه زمینا رو پوشوندن.

شاید برا اینه که امشب که چهارشنبه‌سوری بود هیچ برنامه‌ای نداشتم. نه آتیش، نه ترقه و فشفشه. نه آجیل، نه قاشق زنی.

شاید برا اینه که توی محل کارم اکثر همکارام نمیدونن پس‌فردا سحر سالِ نو میاد.

نمیدونم.

شایدبرا اینکه خونه تکونی نکردم.

شاید برا اینه که هنوز لوازم هفت‌سین نخریدم.

شاید برا اینکه فردا باید برم سر کار، وقتی توی ایران همه تعطیلن و دارن تدارک تحویل سال رو میبینن.

شاید برا اینه که پس‌فردا هم باید برم سر کار، وقتی توی ایران همه دارن میرن عید‌دیدنی.

یا...........

یا شاید برا اینه که اون سالی که زمان بچه‌گی با هیجان منتظر تحویلش میشدم و عیدی میگرفتم فقط توی ایران نو میشه.

شاید برا اینه که اون سالی که برای نو شدنش تخم‌مرغ رنگ میکردم، مال خاکیه که هزاران کیلومتر ازش دورم.

برا اینه که اینجا ایران نیست.
-----------------------------------------------------------------------------

به بهانه‌ي پایان سال (پایان سال ۸۴)
دیدار (پایان سال ۸۵)

دو راهی

سر هر دو راهی وامیسم و کلی حساب و کتاب میکنم که از کدوم راه برم.

واقغیت اینه که میدونم مقصد هر دو راه یکیه! اما همه این حساب کتابا واسه اینه که میخوام از ظولانی‌ترین مسیر به اون مقصد برم!

زندگی تنها جاده‌ایه که همه دوست دارن ظولانی‌تر باشه و هرچه دیرتر به مقصد برسن.

روز ابراز عشق

عشقی که ابراز نشه به چه درد معشوق میخوره؟ باید جرعت داشت و عشق رو به زبون اورد.